Copyright © Instytut Rozwoju DIDASKALOS 2013
Wszystkie prawa zastrzeżone. `
<DO GÓRY
Wszystkie prawa zastrzeżone. `
Człowiek zachowuje się zgodnie z tym, jak siebie postrzega. Z drugiej strony, trudno nam funkcjonować sprzecznie z naszym wewnętrznym obrazem tego kim jesteśmy, nawet jeśli ten obraz jest zupełnie nieprawdziwy.
Pozytywny obraz samego siebie uwalnia, tworzy fenomenalne życie, a także przyciąga dobre rzeczy. Natomiast negatywny obraz samego siebie związuje, ogranicza, zubaża życie, a także odpycha to, co wartościowe.
Nie wiem, czy byłeś kiedyś rozczarowany sobą, przybity, zaskoczony swoim zachowaniem? Nie wiem, czy byłeś kiedyś zdumiony tym, co z ciebie wylazło? Nie wiem, czy byłeś sobą zdegustowany? Nie wiem, czy byłeś kiedyś zgorszony sobą? Czy znalazłeś się w takim miejscu, że trudno było ci przebaczyć samemu sobie?
Na zagadnienie przeznaczenia możemy patrzeć z różnych perspektyw. Napisano na ten temat tomy książek, wypowiedziano tysiące wykładów. Zwykle spoglądamy na kwestię przeznaczenia pod kątem tego, co mamy robić w życiu, w kontekście danego nam przez Boga zadania. Pragniemy, aby to, co robimy nadało naszemu życiu znaczenie, i samo w sobie je posiadało. Jak poszukiwacze zaginionego skarbu udajemy się w podróż, poszukując przeznaczenia.
W odświeżeniu spojrzenia na ten temat pomogło mi podglądanie rodziny Bielików. (Zaniepokojonym wyjaśniam, że podglądałam gniazdo orłów, a nie sąsiadów.)